Προβολή Τραγουδιού

Τ’ εμόν το κορτσόπον

Καλλιτέχνες: Βλαδίμηρος Χαραλαμπίδης

Τ’ εμόν το κορτσόπον
άμον αγουρόπον
απέσ’ σην πλατείαν κυκλοφορεί

Το φουστάν’ εβγάλ’
πανταλόν’ πα βάλ’
και σην μέσην βάλ’ και το ζωνάρ’

Είπα το την μάναν ατ’ς
και τον αδελφόν ατ’ς
«Τ’ εμόν το κορτσόπον
θέλ’ α’ σοβαρόν»

Το πανταλόν’ να βγάλ’,
το φουστάν’ να βάλ’
κι όσα κι αν εποίκεν
ας ’ίν’ντανε χαλάλ’

Έρθαμ’ κι ανταμώθαμε
και γλυκοφιλέθαμ’
κι είπε «θα ’φτάγω
εγώ, ό,τι θέλτς»

Σην καρδία μ’ εσέβεν,
η σεβντά μ’ εδέβεν
και σην εκκλησίαν επήγαμε
σα στεφανι͜ακά ’τυλίγαμε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
αγουρόπον	αγοράκι
άμον	σαν, όπως, καθώς
απέσ’	μέσα
εδέβεν	πήγε, διάβηκε, διέσχισε, ξεπέρασε	διαβαίνω
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εποίκεν	έκανε, έφτιαξε	ποιέω-ῶ
εσέβεν	μπήκε
θέλτς	θέλεις
’ίν’ντανε	γίνονται
κορτσόπον	κοριτσάκι
όσα	όσες φορές
πα	πάλι, επίσης
σεβντά	αγάπη, έρωτας	sevda/sevdā
’φτάγω	(ευτάγω) κάνω, φτιάχνω	εὐθειάζω
χαλάλ’	κάτι που θυσιάζεται, προσφέρεται, ξοδεύεται με ευχαρίστηση, αν και είναι πολύτιμο ή κοστίζει πολλά	helal/ḥalāl