Τη πατέρα η ευχ̌ή

Τριακόσι͜α εξήντα πέντε ημέρας περιμένω
την άδεια μ’ να παίρω
Σην Ελλάδαν να πάω
το μαύρον την ξενιτείαν ολίγον ν’ ανασπάλω
Την γαρή μ’ και τα παιδόπα μ’
θέλω, να ησυχάζω

Το τρένο σ̌υρίζ’, σ̌υρίζ’
και σο σταθμόν εσέβεν
Και -ν- ο γέρον ο πατέρα μ’
τα σκάλας εξέβεν
Κυλίεται, φιλεί με
και παρακαλεί με
«Γιαβρί μ’, κάθκα σα παιδόπα σ’»,
την ευχ̌ήν ατ’ δί’ με

Ση σταθμού τη γωνίαν ελέπω τα παιδία μ’,
τη γαρή μ’ και τη μάνα μ’
Κλαίν’ μαζί αντάμαν,
κλαίνε και φιλούνε με και παρακαλούνε με
«Άλλο οπίσ’ μη γυρί͜εις»,
σην καρδίαν κρούνε με

Το τρένο σ̌υρίζ’, σ̌υρίζ’
και σο σταθμόν εσέβεν
Και -ν- ο γέρον ο πατέρα μ’
τα σκάλας εξέβεν
Κυλίεται, φιλεί με
και παρακαλεί με
«Γιαβρί μ’, κάθκα σα παιδόπα σ’»,
την ευχ̌ήν ατ’ δί’ με

Βρε γεια σου Κόρο, με τα ωραία σου!