Ο σεβνταλής ο άνθρωπον

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Αραματανίδης, Κώστας Θεοδοσιάδης

expand_content

Ο σεβνταλής ο άνθρωπον
την νύχτα λέει ημέραν
Μ’ εθαρρείτε τ’ ακιλόπα τ’
επέρανε αέραν

Άμον ντο έν’ ο γυρευόν
με το σακούλ’ σ’ ωμία τ’
Αέτσ’ έν’ και ο σεβνταλής
όντες πονεί η καρδία τ’

Ν’ αηλί εκείντς που ’κι επορούν
σεβνταλούκ’ να ευτάνε
Ατείν’ ζούνε σην κόλασην
προτού να αποθάν’νε

Υπομονήν θέλ’ η σεβντά,
θάρρος θέλ’  η εγάπη,
Αν ’κ’ έν’ θα γράφκεσαι κι εσύ
σο μαύρον το κιτάπιν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
ακιλόπα	μυαλό	akıl/ʿaḳl + -όπα (υποκορ. πληθ.)
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αποθάν’νε	πεθαίνουν
ατείν’	αυτοί
γράφκεσαι	εγγράφεσαι
γυρευόν	επαίτη(ς), ζητιάνο(ς)
εγάπη	αγάπη
εκείντς	εκείνους
έν’	είναι
επέρανε	πήραν
επορούν	μπορούν
ευτάνε	κάνουν, φτιάχνουν	εὐθειάζω
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κιτάπιν	βιβλίο ή τετράδιο που χρησιμοποιείται για σημειώσεις	kitap/kitāb
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
όντες	όταν
σεβντά	αγάπη, έρωτας	sevda/sevdā
σεβνταλής	ερωτοχτυπημένος, ερωτευμένος	sevdalı
σεβνταλούκ’	έρωτας	sevdalık
ωμία	ώμοι