Αφιέρωμα στον Γώγο

[Ωχ!] Θεέ μ’, τρανόν το θέλημα σ’,
καλλίον Συ εξέρτς -ι
Χαΐν’ άγγελον έστειλες
τον Γώγον Συ να παίρτς -ι

[Ωχ! Και] Γώγο, ο Θεόν έκοψεν
τη ζωής ι-σ’ την κόρδαν
Με ντό καρδίαν ο Άδης
θ’ ανοί͜ει σ’ εσέν την πόρταν;

[Ωχ! Και -ν-] Είχ̌ες μουράτι͜α απλέρωτα,
Γώγο, συ ση ζωή σ’ -ι
Παίξον λύραν τον Χάροντα,
πέλκι κλώσ̌κεσαι οπίσ’ -ι

Επέρεν ο Θεόν την ψ̌η σ’,
τη ζήσ’ σ’ ’κόπεν το ράμαν
Γώγο, Μεγάλ’ Παρασκευήν
με τον Χριστόν εντάμαν

’Πέγ̆’ναν σον επιτάφιον,
εκράτ’ναν την λαμπάδαν
Γώγο, κλαί͜ει σε η Καλαμαριά
και όλο̤ν η Ελλάδα

[Ωχ! Και] Είπανε όλ’ οι Πόντιοι
«έι, βαχ!» μετ’ έναν στόμαν
[Εχ!] Λαφρύν ας έν’ ντο θα σ̌κεπάζ’,
Γώγο, εσέν το χώμαν

[Εχ! Και] Τη λύραν όντες έπαιζες
’φώταζεν κι η σκοτία
[Έι!] Γώγο, τ’ εσόν τ’ όνομαν
θα μέν’ σην ιστορίαν

[Εχ! Και] Παίξον, Γώγο, την κεμεντζ̌έν
σίτι͜α θα πας σον Άδη
Λυριτσ̌ήδες θ’ ευρήκ’ς πολλούς,
ίλι͜αμ τον κύρ’ -τ- σ’ τον Σταύρην

Θ’ ευρήκ’ς Σαββέλη και Δήμον,
Κωστίκα Τσακαλίδη
Θ’ ευρήκ’ς τον Χρήστον τον Αΐβάζ’,
τον Μήτι͜αν τον Ταυρίδη

’Κει έν’ ο Παύλον ο Καρσλής,
Πάντζ̌ον ο Κοιλαδέτες,
Αποστολίκας, Παϊρακτάρτς
κι ο Τσ̌ορτάντς ο Σαντέτες

Τσ̌ατίνι͜α έταν ντο έσυρες,
Γώγο, εσύ τα πόνι͜α
’Πάλεψες με τον Χάρονταν,
εσύ, δύο ήμ’σ’ χρόνι͜α

[Εχ! Και] ’Κείνος εκράτ’νεν το καγάν’
και εσύ το τοξάρι σ’
’Κ’ επαραδόθες εύκολα,
έδειξες τ’ εχτιπάρι σ’

[Ωχ! Και -ν-] Εκειαφκά αναμέν’ν’ ν’ ακούν
τ’ εσά τα τοξαρέας
Πατριάρχης έσ’νε ση λύραν,
σον Άδην βασιλέας

[Εχ!] Εσύ έσ’νε αργυροτόξαρος
με χρυσά δακτυλέας
Εσύ θα είσαι αιώνια
τη λύρας ο Ορφέας