Θεέ μ’, ενέσπαλες τ’ ανθρώπ’ς

Θεέ μ’, ενέσπαλες τ’ ανθρώπ’ς
κι ατείντς άλλο ’κι φωτί͜εις
Γιάμ’ θέλτς ούλ’ να χάν’ντανε
κι άλλον κόσμον Συ να χτί͜εις;

«Αχ!» και «βαχ!» λένε παντού
τη κοσμί’ τα στόματα
Πη αποθάν’νε οι ανθρώπ’
’κ’ εχωρούν σα χώματα

Νέα παλληκάρι͜α παίρτς
πριν να ζούνε τη ζωήν
κι αφήντς γραιάδες και γέρτς
π’ εγράσταν απάν’ ση γην

Παίρτς μάνα που βυζαλίζ’
το χάταλον το μικρόν
κι έρκεντα̤ν αποκολλίζ’
το γάλαν το μητρικόν

Τρανόν έν’ το θέλημα Σ’
ήντι͜αν θέλτς ας ’ίνεται
Ο καθένας/καθαείς άνθρωπον
απ’ Εσέν θα κρίνεται

Ποίσον Συ άμον ντ’ εξέρτς
χώρτσον τηνάν θέλτς να παίρτς
Γαλήνεψον το νιάτ’
για τοι νέοις μ’ ευτάς γαϊρά̤τ’