Καμίαν εγώ ση ζωή μ’

Καμίαν εγώ ση ζωή μ’
κανέναν ’κι πειράζω
Πικρά τα λόγι͜α τη κοσμί’,
σ’ ατά πώς να βαστάζω;

Οι ανθρώπ’ έχ’νε χ̌ιλά̤,
σην ζωή μ’ δίγ’νε πελι͜άν
Θ’ αποθάνω κι ησυχάζω,
αέτσ’ ντ’ ’α ζω, να̤φιλά̤ν;

Το μάννα, ο Θεόν ντ’ έστειλεν,
σ’ ανθρώπ’ς δίγω να τρώνε
Φαρμάκ’ δίν’νε με και χολήν,
εμέν να φαρμακών’νε

Οι ανθρώπ’ έχ’νε χ̌ιλά̤,
σην ζωή μ’ δίγ’νε πελι͜άν
Θ’ αποθάνω κι ησυχάζω,
αέτσ’ ντ’ ’α ζω, να̤φιλά̤ν;

Σπιχτόν εγέντον το σ̌κοινίν
ση γούλα μ’ ντ’ ετυλίεν
Να ’σύρ’να τ’ και φουρκίγουμαι
το καντήλι μ’ εσβήεν

Οι ανθρώπ’ έχ’νε χ̌ιλά̤,
σην ζωή μ’ δίγ’νε πελι͜άν
Θ’ αποθάνω κι ησυχάζω,
αέτσ’ ντ’ ’α ζω, να̤φιλά̤ν;