Εγώ είμαι τσ’ αστραπής παιδίν

Προβολή Τραγουδιού

Εγώ είμαι τσ’ αστραπής παιδίν
και τη βρεχ̌ής εγγόνι
Αν θέλω αστράφτω και βροντώ,
αν θέλω σύρω χ̌ιόνι

Εγώ να έμ’ παρχαροπούλ’
κι εσύ παρχαρομάνα
Εγώ αητέντς, πέρδικα εσύ
απέσ’ σ’ άγρι͜α τ’ ορμάνι͜α

Έλα να ποδεδίζω σε,
ρομάνα μ’ και παρχάρα μ’!
Μετά καν’νάν ’κ’ εγέλασα
και μετ’ εσέν εχάρα

Τ’ ορμάνι͜α κι όλια φύλλωσαν,
νασάν τ’ ορμανοπούλια
Νασάν ντου έχ̌’ τ’ αρνόπον ατ’
αφκά και σα καφούλια

Ακείν’ το πέραν τα ραχ̌ι͜ά
πασ̌κείμ’ ντο είναι χώρας;
Ατά έχ’νε κρύα τα νερά,
τα παχ̌έα τ’ εβόρας

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αητέντς	αητός
ακείν’	εκείνα
απέσ’	μέσα
αρνόπον	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
ατά	αυτά
αφκά	κάτω
εβόρας	σκιές, δροσερά μέρη
έμ’	ήμουν
έχ̌’	έχει
εχάρα	χάρηκα
έχ’νε	έχουνε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καν’νάν	κανέναν
καφούλια	θάμνοι	κατάφυλλον<καταφύλλιον<κατ’φούλλιν
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
μετά	(με αιτιατική) συνοδεία, μαζί με
να ποδεδίζω	να χαρώ κπ
νασάν	χαρά σε
ντου	που, αυτό/ά που
όλια	όλα
ορμάνι͜α	δάση	orman
ορμανοπούλια	πουλιά του δάσους	orman + πουλί
παρχαρομάνα	γυναίκα που ήταν επιφορτισμένη με τις δουλειές του παρχαριού, ορεινού τόπου θερινής βοσκής
παρχαροπούλ’	πουλί του παρχαριού (ορεινός τόπος θερινής βοσκής)
πασ̌κείμ’	μήπως, μήπως (και)	πᾶς καί ἔνι
παχ̌έα	παχιά
ποδεδίζω	(ενεργ. και μέση) χαίρομαι, απολαμβάνω, προσκυνώ	από+δέδιν (<δείδω=φοβάμαι, ανησυχώ)
ποδεδίζω σε	να σε χαρώ	από+δέδιν (<δείδω=φοβάμαι, ανησυχώ)
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
ρομάνα	παρχαρομάνα, γυναίκα επιφορτισμένη με την επιμέλεια των ζώων και άλλες γαλακτοκομικές εργασίες στο παρχάρι (θερινό βοσκοτόπι)
σύρω	σέρνω, τραβώ, ρίχνω
τσ’	(ως τση, άρθρο γεν. ενικού) του/της, (ως τσοι, άρθρο αιτ. πληθ.) τις, (ως ερωτημ. τσί;) ποιός;
χώρας	ξένος/η/ο/οι γενικά, οι/το/τα μη οικείο/α, ξενιτειάς