Ξενιτεία, το φαρμάκι σ’

Ξενιτεία, το φαρμάκι σ’
πολλοί πίν’ν α̤το
Σην καρδίαν με ποτήρι
ατείν’ ’κχ̌ύν’ν α̤το

Ζούνε με αροθυμίαν
για να κλώσκουνταν
Σοι γαρήδες, σα μωρά τουν
οπίσ’ ν’ έρχουνταν

Άλλ’ δουλεύ’νε πέντε χρόνι͜α
κι άλλ’ δουλεύ’νε εφτά
Πολεμούν να γαζανεύ’νε
και πολλά λεφτά

Άλλος τσακών’ το ποδάρ’ν ατ’
κι άλλος κόφτ’ το χ̌έρ’
Για όλτς έν’ η ξενιτεία
δίκοπον μαχ̌αίρ’

«Μάνα, που έν’ ο πατέρα μ’;
κουίζ’ το παιδί σ’»
Γράφ’ σε η γαρή σ’ σο γράμμαν,
έχ̌ κι εβγαίν’ η ψ̌η σ’!

Θέλτς να κλώσ̌κεσαι σ’ οσπίτι σ’,
αμὰν πουσ̌μανεύ’ς
Στέκ’ς εννέα-δέκα χρόνι͜α
κι άλλα να μαζεύ’ς

Ξενιτέα, τα ποδάρι͜α σ’
πολλά βάρυναν
’Κ’ εγνωρί͜εις και τα παιδία σ’
γιατί ετράνυναν

Κι η γαρή σ’ μαραζωμέντσα
έντον ημ’σόν ψ̌ην
Για τ’ ατέν ζωή ’κ’ επέμ’νεν
θα εμπαίν’ ση γην