Να έμ’νε έναν πετούμενον/Η καρδία μ’ κάεται

Να έμ’νε έναν πετούμενον,
επέτανα κι επέγ̆’να
Επέτανα κι εκάθουμ’νε
σον τόπον ντο εθέλ’να

Θα χτίζω σιδερέν’ καρδι͜ά,
γεράδες να μη φέρει
Τα τέρτι͜α μ’ και τα βάσανα
όλια να υποφέρει

Ας ση σεβντάν που αρρωσταίν’,
κανείς σουμά τ’ μη πάτε
Αφήστεν ατον ας αποθάν’
και τσ̌ουρουεύ’ και χάται

♫

Θα χτίζω έναν φωλέαν
και -ν- απέσ’ σα παρχάρι͜α
Και τη Θεού τα πουλόπα
θα φέρ’νε με χαπάρι͜α

Η καρδία μ’ κάεται,
η ψ̌η μ’ αναπάεται
Η ψ̌η μ’ αναπάεται,
η καρδία μ’ κάεται

Αούτ’ τ’ εμόν η καρδία -ν
και -ν- ατό πώς ελύεν;
Πόσα φοράς ας ση σεβντάν
εχαλάεν κι εχτίεν;

Η καρδία μ’ κάεται,
η ψ̌η μ’ αναπάεται
Η ψ̌η μ’ αναπάεται,
η καρδία μ’ κάεται

Αν θέλεις, Παναγία μου,
πάντα να σε δοξάζω
Στείλον με την εγάπη μου
για να μη αναστενάζω

Η κορώνα «κρα - κρα»,
σεβντάν έχω σα μακρά
Σεβντά μ’, ντο έν’ μη πειρι͜άεις,
τα έμορφα χαντυλλι͜άεις