Έλα, κόρη, γιάβρου μ’

Πολλά σεβντάδες είχα εγώ,
αβούτο τ’ υστερνόν έν’
Τα πρώτα τιδέν ’κ’ έτανε, [γιαβρού μ’]
αβούτο στιβαρόν έν’

Έλα, κόρη, γιάβρου μ’, μετ’ εμέν
μη σκοτώνω εγώ εμέν
Έφαες όλεν τη ζωή μ’,
τ’ υστερνά θα τρως κι εμέν

Ο ουρανόν να έρ’ται κα’
εγώ εσέν ’κι χάνω
Ατότες θ’ ανασπάλω σε, [γιαβρού μ’]
εγώ όντες αποθάνω

Ντο έν’ ατό, κόρη, ντ’ ευτάς;
Ατσ̌άπς ντό τυρα̤ννί͜εις με;
Ατόσα χρόνι͜α εντάμαν,
ατώρα ’κ’ εγνωρί͜εις με;

Κόρη, την πόδαν ντο πατείς
λιθάρ’ να έν’ τσακούται
Ατό τ’ εσόν το τέρεμαν [γιαβρού μ’]
απέσ’ σην ψ̌η μ’ καρφούται

Κόρη, αέτσ’ εποίκες με,
την νύχταν ’κι κοιμούμαι
Σ’ ομμάτι͜α μόλις ετέρ’νε με
ε- λαγγεύω και σ’κούμαι