Ο φουκαράς ο Γιωρίκας

Ο φουκαράς ο Γιωρίκας
νύχταν-ημέραν νουνίζ’
Θέλ’ ατός με κάποιον τρόπον
τ’ οσπιτόπον ατ’ να χτίζ’

Για να χτίζ’ ατός τ’ οσπίτ’ν ατ’
’κι κανείνταν τα λεφτά τ’
- Μη νουνί͜εις ατο, Γιωρίκα,
λέει ατον η πεθερά τ’

Σο Ασπρόπυργο όπως λένε
είν’ οικόπεδα καλά
Τρέξον έπαρ’ κι εσύ έναν
ους να είναι αφτενά

Η μέρα επέρασεν ακόμαν
αγοράζ’ ατός το χώμαν
Σην κεσ̌άν ψηλά εποίκεν,
την προσευχήν ατ’ εποίκεν
Επεκεί με το καλόν
τ’ οσπίτ’ να χτίζ’ αρχινών’

Ο άχαρον ους να εχτίεν
αδυνάτωσεν, ελύεν
Τ’ οσπίτ’ έχτισεν καλόν
και ούτε φως, ούτε νερόν

Η γαρή φαΐν να ευτάει
ση γειτονίαν πρέπ’ να πάει
Κι ατέ με τη μαχανάν
κρούει όλεν την μαχαλάν

Το ψυγείον έχ̌ ση Ρούλας,
την κουζίνα ση Τασούλας
Το καμίσ’, το πανταλόν’
ση Μαρίας σιδερών’

Έχ̌’ πλυντήριον ση Νόπης,
τηλεόρασην πα έχ̌’
Για ν’ ακούει ατέ τα νέα
σ’κούται ση Θεοδώρας τρέχ̌’

Η πεθερά εμπροστά σ’ ομμάτι͜α τ’
να ’ίνεται κομμάτι͜α
Μέραν-νύχταν μουρδουλίζ’,
τον Γιωρίκαν τυρα̤ννίζ’

Νέπε, εμάς ’κι λυπάσαι;
Όσον πόσον θα κοιμάσαι;
Σ’ οσπίτι σ’ νερόν πα ’κ’ έ͜εις,
σο περίπτερον θα τρέ͜εις

Ολίγον τέρεν τη χώραν,
την γειτονάδα σ’ τη Θοδώραν
Άντρας ατ’ς καματερός,
έχ̌’ σ’ οσπίτ’ νερόν και φως
Εσύ μόνον ο τεμπέλτς
καμίαν τιδέν ’κι θέλτς

Σ’ οσπίτι σ’, σκοτίαν πίσσα,
να σκοτούσαι ίσα-ίσα
’Κ’ ευρέθεν χριστιανός
να εφέρνε σ’ οσπίτι σ’ φως!

♫

Ο Γιωρίκας υποφέρ’
και αναστενάζ’
’Κ’ επορεί να ευρήκ’ δουλείαν
τα μωρά τ’ να φάζ’

Το πρωίν έναν ημέραν
πριν ο ήλεν κάει
Ίσα σο Μαναστηράκι
ατός σ’κούται πάει

Σο Μαναστηράκι έρθεν,
ατόν ’κι τερούν
Όλ’ δουλεύ’νε, κάτ’ ευτάνε,
πράματα πουλούν

Έστρωσεν τα πράματα -ν- ατ’
ατός πα να δουλεύ’
Κι ας σο Δημαρχείον κάποιος
ατόν δι͜αρμενεύ’

-Το καλό σ’ εγώ που θέλω
να μη υποφέρτς,
να δουλεύ’ς ελεύθερα
πρέπ’ άδειαν να παίρτς

Έλα τ’ όνομα σ’ ας γράφτω
και τ’ οσπίτ’ που ζεις
και αύριον την άδειαν
θα στείλομε σε εμείς

Αύριον ο Γιωρίκας
σ’ οσπίτ’ απομέν’
Την άδειαν του Δήμου
ατός αναμέν’

[Κι] Έρθεν ατον πρόστιμον,
να μη χαλαρών’
Πέντε εκατομμύρια
ατός πρέπ’ να πλερών’

Το πρωίν σο Δημαρχείον
ο Γιωρίκας πάει
Ορωτά τον Δήμαρχον
ατός ντό να ευτάει

[Και] Λέει ατον ο Δήμαρχος
«Το κράτος ’κι κομπώντς!
Από χρόνου με τους τόκους
δέκα θα πλερώντς!»

Όπου πάει χαμογελούνε,
όλ’ καλοί να είν’
Και την άκραν ους ατώρα
’κ’ επορεί να ευρήκ’

Κατακλυσμός αν γίνεται,
αν χ̌ι͜ονίζ’, αν βρέχ̌’
Αν ζει ακόμα ο Γιωρίκας
κανείς ανάγκην ’κ’ έχ̌’