Όπα! είπεν ο Θεός/Αχ! Ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί/Είνας θειίτσα είπε με

«Όπα!», είπεν «ο Θεγ̂ός
να χαρί͜ει σε τον υιό σ’»
Τραγουδείς γουτουρεμένε,
εσύ καταραμένε!
Σα δύο της χρονίας
είχαμε πολλά δουλείας
Όλα γραμμένα έχ’ ατα
και με τα τραγωδίας

Αχ! αναθεμά σε, Γιάγκο,
παίζω και τραγωδείς
Τα έμορφα τα νυφόπα
ησυχίαν ’κι δί’ς,
σα κεσ̌ά̤δες τσουμπί͜εις

Ίλιαμ, ίλιαμ, η Ελένη
έμορφος έν’ για τ’ εμέν-ι
Ορωτούνε «τίνος έν’;»,
ατέ έν’ για τ’ εμέν
Και με τ’ οποίον χαβάς
χορεύ’ σο χ̌έρ’ ση Αναστάσ’;
Λέει λόγια δύο-τρία
Και τη χωρί’ τα παιδία
έλεγαν τραγωδίας
[και] τσ̌ουρούκ’σαν τα λαλίας

Νέτσ̌η, νε κουτσ̌ή (Ε)υδοκία,
για πέει με τη σωστίαν
Τίναν πλέον αγαπάς,
εμέν, γιόξαμ’ τον Θανάσ’;
Τον Θανάσ’ άντραν αν παίρτς
καλόν ημέραν ’κι ’α ’λέπ’ς
Εμέν άντραν αν παίρτς
καλόν ημέραν θα ’λέπ’ς
Εγώ είμαι σ̌οφερός
σ’ εσόναν ντο θέλω σε
Θα καθίζω σην μασ̌ίναν,
σο γιάνι μ’ σην καμπίναν
Λασ̌κίζω σε χωρία,
πολιτείας και γιαζία
Μ’ εμπαίν’-τ- σε Γουρζουλάς
και -ν- ο ψύχον τη σεβντάς

♫

Αχ! ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί,
σο κιφάλι μ’ κάτ’ λαλεί
Έμορφη¹ που θα φιλεί,
πάντα θα παρακαλεί

Θεία, δος με την κουτσ̌ή σ’,
εγώ είμαι χουζμι͜ατής
Έναν βράδον δος μ’ ατεν
και να ευτάς την ψ̌η σ’
Έναν βράδον δος μ’ ατεν
και να αγι͜άζ’ η ψ̌η σ’

Έλα, σεβντά, φεύομε,
σην οτά ν’ εμπαίνομε
Ους να χάν’νταν οι τουσ̌μάν’,
έρχουμες εβγαίνομε

♫

Ωχ! Είνας θειίτσαν είπε με
«Έλα, παιδί, σ’ εμά,
θα ’φτάγω σ’ έναν φούστορον
με κοσσάρας ωβά»

Αρ’ εποίκε με το φούστορον
με τα δύο -ν- ωβά
Και βλαστημά τα κοσσάρας
«’κι ωβάζ’νε τα στραβά»

[Και -ν-] Η κουτσ̌ή ατ’ς άμον μουλάρ’
και -ν- εμπροστά μ’ εστάθεν
Ας σην εντροπή μ’ το πολλά
η έρεξη μ’ εχάθεν