Ν’ αηλί που ορφανίεται

Προβολή Τραγουδιού

Ν’ αηλί που ορφανίεται/Ανάθεμά σας έρημα

Καλλιτέχνες: Γιωργούλης Κουγιουμτζίδης, Σούλα Θεοδωρίδου

Ν’ αηλί που ορφανίεται
κι ας σον κύρ’ κι ας ση μάναν
Για τ’ ατέν χάται η χαρά
και απομέν’ το κλάμαν

’Κ’ έρ’ται σο νου μ’ να εχάρα,
εγώ, έναν ημέραν
Από μικρέσσα ορφανίγα,
εγώ, ας σον πατέρα μ’

Άτσ̌απα ντ’ αγνός έτονε;
πάντα εγώ νουνίζω
Για τ’ εμέν ’κ’ έτονε κ̂ουσμέτ’
«πατέρα» να κουίζω

Λέγ’νε με ομοι͜άζω, πατέρα,
εσέναν σην καρδίαν
Εγνώρτσα σε εγώ μόνον
ας ση φωτογραφίαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγνός	σπουδαίος, θαυμαστός, αλλόκοτος, παράξενος	ἀγνώς (άγνωστος)<ἀ- + γιγνώσκω
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
απομέν’	απομένει
ατέν	αυτήν
άτσ̌απα	άραγε, αναρωτιέμαι	acaba/ʿacebā
εγνώρτσα	γνώρισα
έρ’ται	έρχεται
έτονε	ήταν
εχάρα	χάρηκα
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κ̂ουσμέτ’	τυχερό, μοίρα, ριζικό	kısmet/ḳismet
κουίζω	φωνάζω, λαλώ, καλώ κπ ονομαστικά
κύρ’	πατέρα
λέγ’νε	λένε
μικρέσσα	μικρή, νεαρή
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
νουνίζω	σκέφτομαι
ορφανίγα	ορφάνεψα
ορφανίεται	ορφανεύει
χάται	χάνεται