Ερώτεσα την θάλασσα

Όντες τερώ την θάλασσαν
τ’ αρνόπο μου νουνίζω
Γομούται η γούλα μ’, ’κ’ επορώ
κι ας ση σεβντά δακρύζω

Ερώτεσα την θάλασσαν
τ’ αρνόπο μ’ γιάμ’ εφούρκ’σεν
Ετάραξεν τα κύματα τ’ς,
εποίκεν πως ’κ’ εγροίκ’σεν

Γιατρός ’κι θα ευρίεται
για να λαρών’ το ψ̌όπο μ’
Η ψ̌η μ’ θ’ απονεγκάσ̌κεται
αν κλώσ̌κεται τ’ αρνόπο μ’

Θάλασσα μ’, ποδεδίζω σε -ν,
στείλον με οπίσ’ τ’ αρνόπο μ’
Μη απομέν’ ξαν εύκαιρον
τ’ εμόν αρ’ τ’ εγκαλιόπον