Ν’ αηλί εμέν

Ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί εμέν,
και πάντα με τα τέρτι͜α!
Και με τα ποίον καρδίαν
θα ’φτάγω μουχαπέτι͜α;

Νουνίζω όντες κείμαι κα’,
νουνίζω κι όντες σ’κούμαι
Τα τέρτι͜α μ’ όντες κρού’ν σο νου μ’
πάγω να παλαλούμαι

Εγώ ας σ’ εγεννέθα κιάν’
άψιμον τριυλίζ’ με
’Κ’ επόρεσεν να καίει ’μεναν
κι ακόμαν τυρα̤ννίζ’ με

Συλλογισμένα πορπατώ,
τα χ̌έρι͜α μ’ σταυρωμένα
Δάκρυ͜α να πίν’ με το ποτήρ’
που θα λέει για τ’ εμένα