Η γυναίκα τη Μονόγιαννε

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θεόδωρος Βεροιώτης, Σοφία Νικολαΐδη

Τη Γιάννε, τη Μονόγιαννε,
εγώ είμαι η κάλη
Εγώ γεννώ τραντέλλενους,
Ρωμαίικα παλληκάρι͜α

Ο κύρη μ’ έν’ ας σ’ ουρανούς,
η μάνα μ’ ας σα νέφι͜α
Τ’ αδέρφι͜α μ’ ’στράφ’νε και βροντούν
κι εγώ γριλεύω δράκους

Ση πεθερού μ’ και την αυλήν,
σεράντα δράκων πόστι͜α
Έναν θα παίρω και τ’ εσόν,
γίν’νταν σεράντα ένα

Και σο κουνίν και τη μωρί’ μ’,
σεράντα δρακοδόντι͜α
Κρούγω και παίρω και τ’ εσόν
γίν’νταν σεράντα ένα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
γίν’νταν	γίνονται
γριλεύω	κατακλαδεύω, κατακόβω και ρημάζω, καταστρέφω
έν’	είναι
εσόν	δικός/ή/ό σου
κάλη	η αγαπητή σύζυγος, η σύζυγος
κουνίν	κούνια
κρούγω	χτυπώ	κρούω
μωρί’	μωρού/μωρών
νέφι͜α	σύννεφα
παίρω	παίρνω
πόστι͜α	δέρματα	post/pūst
ρωμαίικα	(τουρκ. Rumca) η γλώσσα των Ρωμιών, η ποντιακή γλώσσα, αυτά που είναι των Ρωμιών γενικά
σεράντα	σαράντα
’στράφ’νε	(αστράφ’νε) αστράφτουν