Για τ’ εσέναν

Ντο θ’ ευτάγω, τρυγονόπο μ’,
’κ’ επορώ, ’κ’ ευρήκω τόπον
Ση οντάς ι-σ’ τα φεγγίτας
να ελέπω σε τα νύχτας

Για τ’ εσέν κουρφεύκουμαι
σην εγκάλια μ’ π’ έχω σε
Ση σοανέ σ’ ντο πυκνομπαίνω
και σο γιάνι σ’ κιάν’ ντο μένω

Μόνο για τ’ εσέν εγώ
να κοιμούμαι ’κ’ επορώ
Ολιγόπον να τσαμώνω,
τα τερτόπα μ’ να ’λαφρώνω

Σ’ ουρανού αφκά την άκραν
θα κονεύω ση φωλέαν
Το ψ̌όπο μ’ να κουρταρεύω
ας σ’ εσόν την μαχ̌αιρέαν