Αχ! Βαχ! Κεχριμπάρ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Νικολαΐδης, Παναγιώτης Ασλανίδης

Αγαπώ είναν κουτσ̌ήν
π’ αγαπά την καλατσ̌ήν [όι, όι…ξαν όι]
’Κ’ επορώ να φέρ’ ατεν
σ’ οσπίτι μ’ ένα βραδήν

Αχ! βαχ! μάτια μου,
έφαγες τα νιάτα μου!
Για τ’ εσέν, τσούνας κουτάβ’,
χάμαι εγώ το παλληκάρ’

Άσπρεσσα -ν- άμον το χ̌ι͜όν’,
κόκκινον άμον χρυσόν [όι, όι…ξαν όι]
Άγγελος θα ’ίνουμαι,
θα παίρω την ψ̌ην τ’ εσόν

Αχ! βαχ! κεχριμπάρ’,
όντες πας και σον παρχάρ’
Όντες πας και σον παρχάρ’
φέρον μας ένα χαπάρ’

Ο πρόσωπον ατ’ς αλών’,
όλτς εμουν θα παλαλών [όι, όι…ξαν όι]
Πάντα τερεί χαμελά,
αφκακέσ’ χαμογελά

Αχ! βαχ! κεχριμπάρ’,
όντες πας και σον παρχάρ’
Όντες πας και σον παρχάρ’
φέρον μας ένα χαπάρ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αλών’	αλώνι
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
άσπρεσσα	άσπρη
ατεν	αυτήν
ατ’ς	αυτής, της
αφκακέσ’	κάτω πέρα
βραδήν	βράδυ
είναν	έναν, μία
εμουν	μας
επορώ	μπορώ
εσόν	δικός/ή/ό σου
’ίνουμαι	γίνομαι
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καλατσ̌ήν	ομιλία, συνομιλία, συζήτηση	keleci=καλός λόγος (Παλαιά Τουρκική Ανατολίας)
κεχριμπάρ’	απολιθωμένο διαυγές ρετσίνι	kehribar/kahrubā
κουτσ̌ήν	κόρη
ξαν	πάλι, ξανά
όλτς	όλους
όντες	όταν
οσπίτι	σπίτι	hospitium<hospes
παίρω	παίρνω
παρχάρ’	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
τερεί	κοιτάει
τσούνας	σκύλας
φέρ’	φέρνω/ει
φέρον	(προστ.) φέρε
χ̌ι͜όν’	χιόνι
χάμαι	χάνομαι, μτφ. πεθαίνω
χαμελά	χαμηλά
χαπάρ’	χαμπάρι, είδηση, μαντάτο	haber/ḫaber
ψ̌ην	ψυχή