Τ’ ομμάτι͜α σ’ ’μοιάζ’νε του κυρού σ’

Τ’ ομμάτι͜α σ’ ’μοι͜άζ’νε του κυρού σ’,
το ταπιέτ’ ση μάνα σ’
Ατό το αναστέναγμα σ’
ομοι͜άζ’ τ’ εμόν τση καρδι͜άς

Ν’ αηλί ντο είδα κι έπαθα
εκείνον τον καιρόν
Τ’ αρνί μ’ ους να εκαντούρεψα
’κ’ εποίκα το τ’ εμόν

Κόρη, τα τυχερά σ’ μη χάντς,
τα χρονόπα σ’ δι͜αβαίν’νε
Ατά τα κάλλι͜α σ’ λύγουνταν,
εσέναν ’κι απομέν’νε