Ποτ πουρί

Το τουλουμόπο σ’ όντες παίζ’
κι εγώ χ̌ελιδονίζω
Για τ’ αρνόπο μ’ που κάτ’ θα λέει,
τ’ οσπίτ’ν ατ’ θα κολλίζω

Και με το τουλουμόπο μου
λάσκουμαι σα χωρία
Σα μὲσα σ’ να τυλίουμαι
χωρίς παρακαλία

♫

Εκόντυνες το φιστάνι σ’
έναν χ̌ερέαν κι άλλο
Τα παλληκάρι͜α τη χωρί’
εσέγκες τ’ έναν σ’ άλλο

Έλα, πουλί μ’, ας ’ίνουμες
εμείς, σ’ έναν μερέαν
Σ’ έναν τσ̌ατάλ’ καφούλ’ απάν’
χτίζομε έναν φωλέαν

♫

Εφόρεσα τα λώματα μ’
και τ’ άσπρο το καμίσι μ’
Απ’ εσέν κι άλλο έμορφοι
ερρούξαν απ’ οπίσ’ ι-μ’

Που καλατσ̌εύ’ σε ’κι νυστάζ’,
π’ ελέπ’ σε ’κι κοιμάται
και μετ’ εσέν που πορπατεί
ση χαμονήν πάει χάται

♫

Το κορίτσ’ όντες ’ίνεται
δεκαοχτώ χρονών-ι
κρίμαν έν’ για ν’ αφήντς ατο
σο κρεβάτ’ μαναχόν-ι

Έσυρεν και εσέγκε με
με το ζόρ’ σο καλύβ’ν ατ’ς
’Κ’ επόρεσα να χαλάνω
τ’ άπιστον το χατίρ’ν ατ’ς

Τα χρόνι͜α πάνε κι έρχουνταν
και ντο δι͜αβαίν’νε χάν’νταν
Έλα, πουλί μ’, να χ̌αίρουμες,
πασ̌κείμ’ θα ζούμε πάντα;