Ν’ αηλί εμέν, νε! μάνα μου

Ν’ αηλί εμέν, νε! μάνα μου,
άλλο ’κ’ είδα αΐκον
Το κρεβατόπο μ’ εύκαιρον,
το μαξιλάρ’ καρίπ’κον

Έκαψες το καρδόπο μου,
Θεόν που ’κι φοάσαι
Αν πας και σον πνευματικόν
πώς θα ’ξομολογά σε -ν;

Να έμ’νε έναν πετούμενον,
τ’ ουρανού έναν πουλόπον
Να έρχουμ’νε κι εκόνευα
σ’ εγάπης τ’ εγκαλιόπον

Έλα, πουλί μ’, σ’ εμέτερα,
αλήγορα κλώστ’ κι άμε
Οι γειτόν’ μ’ εγροικούν ατο
το σεβνταλούκ’ ντ’ ευτάμε

Ψηλό ραχ̌ίν χαμέλυνον
ας χαμελύν’ κι ο ήλιον
Θα έρ’ται και δι͜αβαίν’ τ’ αρνί μ’,
κόκκινον κι άμον μήλον