Πέραν-περού εχ̌ι͜όνιζεν

Πέραν-περού εχ̌ι͜όνιζεν
κι αδά μερέαν βρέχ̌ει
Και το ’φτωχόν το καρδόπο μ’
παρηγορίαν ’κ’ έχ̌ει

Κανείς σον κόσμον ’κ’ ’ίνεται
να έχ̌’ τ’ εμά τα τέρτι͜α
Αέτσ’ να σιρινεύκεται,
αέτσ’ να ’κχ̌ύν’ τα δάκρυ͜α

Έκιτι, κόσμε άχαρε,
έκιτι, κόσμε ψεύτεν
Ντ’ εποίκα σε και πάντα δί’ς
εμέν πίκρας και τέρτι͜α;

Κόρη, σ’ εμόν το λείμψανον
φόρ’ και σ̌κεπάγ’ και -ν- έλα -ν
Σ’ εγκάλια σ’ να έν’ το ταφί μ’
κι ο κόρφος η κασέλα μ’