Σην ξενιτειάν αχπάσκουμαι

Προβολή Τραγουδιού

Ποντιακά Δίστιχα/Σην ξενιτει͜άν αχπάσκουμαι

Καλλιτέχνες: Αντιγόνη Καγκελίδου, Παντελής Σεβαστίδης

Σην ξενιτει͜άν αχπάσκουμαι,
εγώ, καρίπ’ς και ξένος
Καλύτερον, μικρόν αρνί μ’,
να έμ’ αποθαμένος

Τη ξενιτείας τα νερά
θολά και ματωμένα
Που επορεί και πίνει͜ ατα
ας έρ’ται μετ’ εμένα

Ανάθεμα ’τον π’ ένοιεν
τη ξενιτειάς τον δρόμον
Ατός Ρωμαίος ’κ’ έτονε,
νι͜ά πίστη είχεν, νι͜ά νόμον

Ραχ̌ι͜ά, παρηγορέστε με,
δεντρά, κλίστεν τα φύλλα
Πώς θ’ αποθάνω σ’ έρημα
κι εγώ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ είδα;

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αποθαμένος	πεθαμένος
αποθάνω	πεθαίνω
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
ατα	αυτά
ατός	αυτός
αχπάσκουμαι	φεύγω, αναχωρώ, κινώ για
έμ’	ήμουν
ένοιεν	άνοιγε
επορεί	μπορεί
έρ’ται	έρχεται
έτονε	ήταν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καρίπ’ς	ξένος, μοναχικός, φτωχός, ανήμπορος / (αιτ. πληθ.) ξένους, μοναχικούς, φτωχούς, ανήμπορους	garip/ġarīb
κλίστεν	(προστ.) σκύψτε, κλίνετε
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
νι͜ά	ούτε	ne
παρηγορέστε	παρηγορήστε
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
’τον	αυτόν