Λέω να παρχαρεύ’ς ατεν

Λέω να παρχαρεύ’ς ατεν
να ’φτάς ατεν ρομάνα
Να κατηβάζ’ σο χωρίον
με το κρενίν το γάλαν

’Λέπ’ς με και τσ̌εχρέ -ν- αλλά͜εις
και τ’ οφρύδι͜α σ’ κορδυλλιά͜εις
Γέλασον κι εμέναν τέρεν
την ψ̌η μ’ σα καρνάλι͜α φέρεν

Εσύ θ’ επέᶥγ̆’νες σον παρχάρ’
εμέναν κατ’ ελάλ’νες;
Καλά ντο ’κ’ έρθα μετ’ εσέν
τ’ εμ’σόν τη ψ̌η μ’ θ’ εβγάλλ’νες

Γιά το «ναι», γιά το «γιοκ» πέ’
και μη παί͜εις με «κουπεπέ»
Μετ’ ατό το «κουπεπέ»
το αίμα μ’ έγκες σην τεπέ μ’

Ρομάνες πάτε σο παρχάρ’
καλά δουλείας ποίστεν
Όντες τρώτε τ’ ανθόγαλαν
το μερτικό μ’ αφήστεν

’Λέπ’ς με και τσ̌εχρέ -ν- αλλά͜εις
και τ’ οφρύδι͜α σ’ κορδυλλιά͜εις
Γέλασον κι εμέναν τέρεν
την ψ̌η μ’ σα καρνάλι͜α φέρεν

Έλα, πουλόπο μ’, μετ’ εμέν
ας πάμε σα παρχάρι͜α
Αρ’ όντες φυσά και χ̌ι͜ονίζ’
παίρω σε σην εγκάλι͜α μ’

Γιά το «ναι», γιά το «γιοκ» πέ’
και μη παί͜εις με «κουπεπέ»
Μετ’ ατό το «κουπεπέ»
Το αίμα μ’ έγκες σην τεπέ μ’