Την έμορφον όλ’ αγαπούν

[Ψ̌η μ’/Και] Την έμορφον όλ’ αγαπούν, 
σαεύ’νε το χατίρ’ν ατ’ς
Την άσ̌κεμον κανείς ’κι θέλ’,
όλ’ βλαστημούν τον κύρ’ν ατ’ς

Κόρη, έ͜εις τη ήλ’ τον πρόσωπον,
τη φέγγονος τ’ ασπρότας
Η εμορφάδα σ’ ανοιγάρ’
ση παραδείσ’ τα πόρτας

Γιατί ’κι αφήν’ -τ- σε -ν- η μάνα σ’
να φεύ’ς και -ν- ας σο γιάν’ ατ’ς;
Όντες έτον άμον εσέν
έτρωεν από ’πάν’ ατ’ς

Εποίκες με τσούνας κουτάβ’
σ’ εκκλησίας να πάω
Και τη Χριστού τα καντήλας
εγώ χουσμέτ’ ευτάω

Τ’ ομμάτια μ’ κλαίγ’νε και πονούν,
τα δα̤κρόπα μ’ χαλάζι͜α
Για τ’ εσέν την ψ̌η μ’ δίγω εγώ,
ευτάς ’μέναν και νάζι͜α