Προβολή Τραγουδιού

Βάι, ν’ αηλί εμέν!

Βάι ν’ αηλί εμέν/Κλαίγω και κλαίν’ τα πουλόπα

Καλλιτέχνες: Γιωργούλης Κουγιουμτζίδης, Χρύσανθος Θεοδωρίδης

Που αποθάν’ ’κι κλώσκ̌εται,
[όι, όι ’κι κλώσ̌κεται/Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]
που γερά ’κι νεούται
[όι, όι, αμάν, αμάν/όι, όι, όι, όι]
Σην ξενιτείαν π’ αρρωσταίν’,
[Όι, όι, ’κει π’ αρρωσταίν’/Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]
αν κλώσ̌κεται λαρούται
[όι, όι, αμάν, αμάν/όι, όι, όι, όι]

Σην ξενιτει͜άν ερρώστεσα
[όι, όι, ερρώστεσα/Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]
και σα κρεβάτι͜α κείμαι
[όι, όι, αμάν, αμάν/όι, όι, όι, όι]
Εφτά γιατροί τερούνε με,
[όι, όι, τερούνε με/Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]
όσον τη μάνα μ’ ’κ’ είναι
[όι, όι, αμάν, αμάν/όι, όι, όι, όι]

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αποθάν’	πεθαίνει
γερά	γερνάει
ερρώστεσα	αρρώστησα
’κ’	δεν	ουκί<οὐχί
κείμαι	κείτομαι, ξαπλώνω
’κι	δεν	ουκί<οὐχί
κλώσ̌κεται	γυρίζει, επιστρέφει
λαρούται	γιατρεύεται, θεραπεύεσαι
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
τερούνε	κοιτούν