Ατείν’ που θέλ’νε

Ατείν’ που θέλ’νε άψιμον
για να μη σβήν’ καμίαν
Ας έρχουντανε, παίρν’ ατο
ας σ’ εμόν την καρδίαν

Εμέν κι εσέν π’ εχώρτσανε
φαΐν να μη χορτάζ’νε
Ση Καλανταρί’ τα νύχτας
λείμψανον να μονάζ’νε

Έρθες, Χάρε μ’, να παίρτς την ψ̌η μ’
τα χρόνια μ’ ’κι τερείς-ι
Ακόμαν σο ποδάρ’ στέκω,
Χάρε μ’, ντ’ αληγορείς-ι;

[Ωχ! Και] Καρδι͜ά μ’ επέρεν άψιμον,
η βρούλα πώς σαρεύ’ με;
Τ’ αρνί μ’ τερεί -ν- από μακρά
[Ωχ!] και ’κ’ έρ’ται γουρταρεύ’ με