Χριστέ μ’ παρακαλώ ’σενα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Άρης Μιχαηλίδης, Βίκη Μιχαηλίδου

Να έμ’νε έναν εικόνισμαν,
πουλόπο μ’, να φιλείς με
Πεγάδ’ να έπινες νερόν,
λαήν’ για να κρατείς με

Να έμ’νε δέντρον σον παρχάρ’,
εσύ πα το κλαδόπον
Την πλάσην θα εχ̌αίρουμ’νες
κι εμορφύνεν ο τόπον

Πού είσαι και ’κι φαίνεσαι;
Τ’ ομμάτι͜α μ’ εγομώθαν
Μήνας και χρόνι͜α εδέβανε,
τα τέρτι͜α μ’ ’κ’ ελαρώθαν

Το ψ̌όπο μ’ άλλο ’κι κρατεί,
θα κόπεται άμον ράμμαν
Χριστέ μ’, παρακαλώ ’σέναν
έπαρ’ κι εμέν εντάμαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
εγομώθαν	γέμισαν
εδέβανε	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
ελαρώθαν	γιατρεύτηκαν, θεραπεύτηκαν
έμ’νε	ήμουν
εμορφύνεν	ομόρφαινε
εντάμαν	μαζί
έπαρ’	(προστ.) πάρε
εχ̌αίρουμ’νες	χαιρόμασταν
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαδόπον	κλαδάκι, μτφ. απόγονος
κόπεται	κόβεται
κρατεί	κρατάει, βαστάει, στέκει, αντέχει
λαήν’	λαήνι, πήλινο δοχείο για υγρά και κυρίως για νερό	lagena<λάγυνος
ομμάτι͜α	μάτια
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
παρχάρ’	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
πεγάδ’	βρύση
πουλόπο	πουλάκι
ράμμαν	χοντρή κλωστή, αρμαθιά καπνών περασμένα σε χοντρή κλωστή
τέρτι͜α	καημοί, βάσανα, στενοχώριες	dert
ψ̌όπο	ψυχούλα