Το κορίτσ’ επέρα το

Το κορίτσ’ ντ’ εγάπανα
ας σ’ αφκά τη μαχαλάν
Ατώρα επέρα το,
η μάνα μ’ / ο κύρη μ’ να έν’ καλά

Κοκοράκια εχάλασεν
ο κύρη μ’ για τη χαράν
Τοι φίλτς ι-μ’ εκάλεσεν
’κ’ ελογάρτσεν¹ την παράν

Η κεμεντζ̌έ έπαιζεν,
ο κόσμον εχόρευεν
Μάνα, η νύφε τ’ εσόν
σην εγκάλι͜α μ’ ’κόνευεν

Παναΐα Σουμελά,
’σέν ινάνεψα πολλά
Το θάμα σ’ εποίκες α’,
’γόμωσες την ψ̌η μ’ χαράν