Λαλώ, λαλώ και ’κι λαλείς

Τερώ, τερώ -ν- ολόερα,
τ’ αρνί μ’ πουθέν ’κ’ ελέπω
Και την αροθυμίαν ατ’ς
τόπον ’κ’ έχω να θέκω

Λαλώ, λαλώ και ’κι λαλείς,
να κόπεται η λαλία σ’
Καλόν ημέραν ’κι θα ελέπ’ς
ας σην περηφανεία σ’

Τερέστεν το μικρόν τ’ αρνί μ’
ντ’ έμορφα κυματίζει!
Η διορία τ’ς έφτασεν,
την Κερεκήν θ’ αντρίζει

Λαλώ, λαλώ και ’κι λαλείς,
να κόπεται η λαλία σ’
Καλόν ημέραν ’κι θα ελέπ’ς
ας σην περηφανεία σ’

Τ’ ομμάτι͜α μ’ κρούν’ εσέν ισ̌μάρ’,
τ’ οφρύδι͜α μ’ «χάιντε ας πάμε»
Αΐκον έν’ το σεβνταλούκ’,
νυφόπο μ’, ντό θα ’φτάμε;

Λαλώ, λαλώ και ’κι λαλείς,
να κόπεται η λαλία σ’
Καλόν ημέραν ’κι θα ελέπ’ς
ας σην περηφανεία σ’