Ζίπα-ζιπ η καρδία μ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αλέξανδρος Παρχαρίδης, Μιχάλης Καλιοντζίδης

expand_content

Ζίπα-ζιπ η καρδία μ’
γομάτον όνερα¹
λάσ̌κεται απάν’ σα παρχάρι͜α
σα κρύα νερά

Κάθουμαι ώρας και νουνίζω,
μικρόν πουλόπο μ’,
την ανάσα σ’ να έρ’ται κρούει
απάν’ σον πρόσωπο μ’

Να τερείς με και να σ̌κί͜εις με,
μαχ̌αίρ’ κοφτερόν
Να σ̌ασ̌εύω, να μη εξέρω
πού κέσ’ να τερώ

Να τρομάζω και να στέκω
άμον υειαντζούης
Να ανοίω τα χ̌ερόπα μ’
κι εκειαπέσ’ να ρού͜εις

Να έρχ̌εσαι γριβώντς απάν’ ι-μ’,
να σπίγγ’ς, να τσιχλώντς
Τα τέρτι͜α ντο είν’ απέσ’ ι-μ’
όλια να λαρώντς

Ν’ αγκαλι͜άεις και να φιλείς με
απάν’ σο κιντίν
Τα χ̌είλι͜α σ’ να είν’ σο στόμα μ’
ούσνα θα βραδύν’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απάν’	πάνω
απέσ’	μέσα
βραδύν’	βραδιάζει
γομάτον	γεμάτο/η
γριβώντς	προσκολλάσαι, , γαντζώνεσαι	αγριφώνω<agrafer<grappa
είν’	(για πληθ.) είναι
εκειαπέσ’	εκεί μέσα
έρ’ται	έρχεται
ζίπα-ζιπ	(έκφ.) για κάτι που είναι γεμάτο μέχρι πάνω, φίσκα	زیبا (zībā=όμορφο, στολισμένο)
κέσ’	εκεί μέσα, προς τα εκεί	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
κιντίν	απόγευμα, δείλι	ikindi
κρούει	χτυπάει	κρούω
λαρώντς	γιατρεύεις, θεραπεύεις
λάσ̌κεται	περιφέρεται, τριγυρνά, περιπλανιέται	ἀλάομαι/ηλάσκω
μαχ̌αίρ’	μαχαίρι
νουνίζω	σκέφτομαι
όλια	όλα
όνερα	(ορθ. ονέρ’τα) όνειρα
ούσνα	μέχρι που, έως ότου
παρχάρι͜α	ορεινοί τόποι θερινής βοσκής
πουλόπο	πουλάκι
ρού͜εις	πέφτεις, ρίχνεις κτ κάτω
σ̌ασ̌εύω	σαστίζω, τα έχω χαμένα	şaşmak
σ̌κί͜εις	σκίζεις
σπίγγ’ς	σφίγγεις
τερείς	κοιτάς
τέρτι͜α	καημοί, βάσανα, στενοχώριες	dert
τερώ	κοιτώ
τρομάζω	τρέμω
τσιχλώντς	συνθλίβεις, λιώνεις, πολτοποιείς
υειαντζούης	αυτός που δεν έχει την υγεία του, αρρωστιάρης, καχεκτικός	υ(γ)είαν + -sız
χ̌ερόπα	χεράκια
ώρας	ώρες

Σημειώσεις

¹ Ορθ. χρήση του «ονέρ’τα»