Κατήβα σον Διπόταμον

Προβολή Τραγουδιού

Κατήβα σον Διπόταμον,
τέρεν πώς πάει το ρέμα
Έκαψες το καρδόπο μου,
αφορισμένον γαίμα

Έκαψες το καρδόπο μου,
’ποίκες ατο μανέαν
Τον ήλιον αίμαν να ελέπ’ς,
την γην σκοτεινι͜ασέαν

Εσέναν την παντέμορφον
να είχαν μετ’ εμένα
Άλλο ’κ’ εξενιτεύκουμ’νε
και σα μακρά ’κ’ επέγ’να

Που καλατσ̌εύ’ σε ’κι νυστάζ’,
π’ ελέπ’ σε ’κι κοιμάται
Και μετ’ εσέν ση χαμονήν
ους το πουρνόν πάει χάται

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αφορισμένον	αφορισμένο, αναθεματισμένο
γαίμα	αίμα
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
ελέπ’ς	βλέπεις
εξενιτεύκουμ’νε	ξενιτευόμουν
επέγ’να	πήγαινα
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καλατσ̌εύ’	μιλάω/ει, συνομιλώ/ει, συζητώ/άει	keleci=καλός λόγος (Παλαιά Τουρκική Ανατολίας)
καρδόπο	καρδούλα
κατήβα	(προστ.) κατέβα
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μακρά	(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
μανέαν	καπνιά, μαυρισμένος/η/ο από καπνιά
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
ους	ως, μέχρι
παντέμορφον	πανέμορφο/η
’ποίκες	(εποίκες) έκανες, έφτιαξες	ποιέω-ῶ
πουρνόν	πρωί, πρωινό, επαύριον
σκοτεινι͜ασέαν	σκοτεινιά
τέρεν	(προστ.) κοίταξε
χαμονήν	χαμό, όλεθρο
χάται	χάνεται