Η άνοιξη

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Κοπαλάς, Γιώργος Ατματσίδης

Έρ’ται ένας καιρός
’κ’ επορείς να κοιμάσαι
Μεθείς και τα πουλόπα
πρωί-πρωί αφουκράσαι

Σ’ οσπίτι σ’ χ̌ελιδόνι͜α
πετούνε σα μπαλκόνι͜α
Παντού κέσ’ τραγωδίας
ας σ’ έμορφα λαλίας

Η άνοιξη, η άνοιξη,
νύφε στεφανωμέντσα
άμον δεκαεξάχρονον
κορτσόπον στολισμέντσα

Έρ’ται ένας καιρός
όλα ση γην αλλάζ’νε
Ο ήλον τον κόσμον χουλέν’
κι όλα ση γην φωτάζ’νε

Τρανύν’νε τα χορτάρι͜α,
σ̌κεπάζ’νε τα λιθάρι͜α
Σα φύλλα, σα κλαδόπα
πετούνε τα πουλόπα

Η άνοιξη, η άνοιξη,
νύφε στεφανωμέντσα
άμον δεκαεξάχρονον
κορτσόπον στολισμέντσα

Έρ’ται ένας καιρός
που όλα πρασινίζ’νε
Ραχ̌ία και λιβάδι͜α
και λουλουδόπα ανθίζ’νε

Τα ημέρας τρανύν’νε,
τα παραθύρι͜α ανοί’νε
Παντού κέσ’ ευωδίας,
παντού χαράς λαλίας

Η άνοιξη, η άνοιξη,
νύφε στεφανωμέντσα
άμον δεκαεξάχρονον
κορτσόπον στολισμέντσα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανθίζ’νε	ανθίζουν
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
αφουκράσαι	αφουγκράζεσαι
έμορφα	όμορφα
επορείς	μπορείς
έρ’ται	έρχεται
ευωδίας	ευωδίες
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κέσ’	εκεί μέσα, προς τα εκεί	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
κλαδόπα	κλαδάκια
κορτσόπον	κοριτσάκι
λαλίας	λαλιές, φωνές, (γεν. ενικού) φωνής
λιθάρι͜α	λιθάρια, πέτρες
νύφε	νύφη
οσπίτι	σπίτι	hospitium<hospes
πουλόπα	πουλάκια
πρασινίζ’νε	πρασινίζουν
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
σ̌κεπάζ’νε	σκεπάζουν
στεφανωμέντσα	στεφανωμένη
στολισμέντσα	στολισμένη
τραγωδίας	τραγούδια
τρανύν’νε	μεγαλώνουν, αναθρέφουν
φωτάζ’νε	φωτίζουν, λάμπουν
χουλέν’	ζεσταίνει, θερμαίνει