Το φαί μ’ μανάχον ταν’

Σην τεπέ τη κιφαλί’ μ’
φαίνετ’ όλιον η ζωή μ’
Ο βαρύν ο χ̌ειμωγκόν
έρ’ται σο κιφάλ’ τ’ εμόν

Εγεννέθα ο φτωχόν
ορφανόν και άχαρον
Τη δεντρού έναν τσατσίν
Έλα, Θεέ μ’, έπαρ’ την ψ̌η μ’

Το κατσί μ’ πη θα τερεί,
θα ’γροικά ντο σύρ’ η ψ̌η μ’
’Δέν να τρώγω ’κ’ επορώ,
’πουγαλεύτα αέτσ’ που ζω

Το φαί μ’ μανάχον τάν’,
δόντια ’κ’ έχω αποκατάν’
Απολάδι͜α ψαλαφώ,
’δέν να τρώγω ’κ’ επορώ

Έναν μόνον σκαλοπάτ’
τη ζωής ι-μ’ το κομμάτ’
Ατλαεύω, πορπατώ,
κρούει απάν’ ι-μ’ το κακόν

Ετελέθεν η ζωή μ’,
τυρα̤ννίεται η ψ̌η μ’
Τύχη μ’ έτονε στραβόν
σο ψεύτικον τον κόσμον