Ο λόγον ’κ’ ετελείωσεν

Ο λόγον ’κ’ ετελείωσεν
και η βοή ’κ’ εστάθεν
Έστραψεν και εβρόντεσεν
κι εσείγανε τα κάστρι͜α
Απάν’ ας σον Καστρότειχον,
κι απάν’ ας σο παλάτι,
τη Παναγίας το ζωνάρ’¹
τ’ εφτάχρωμον επλώθεν
και έλαμψεν η θάλασσα,
η γη και τα ουράνι͜α
Απέσ’ κι απάν’ σα χρώματα,
σην μέσ’ τη φωτασίας
’φάνθεν η Χρυσοκέφαλος
με τον Χριστόν σα χ̌έρι͜α
Μαργαριτάρι͜α έλαμπαν
σην άκρι͜αν τ’ ομματί’ ατ’ς
ντ’ εγύριζαν και ολουνούς
ετέρ’νανε θλιμμένα
κι ολόγερα τ’ς επέταναν
χίλι͜οι, μύριοι αγγέλοι
Ερρούξαν ούλ’ σα γόνατα,
κ’ εποίν’νανε μετάνοιας
Εψάλνανε το «Ωσαννά»
και το «Τη Υπερμάχω...»
Εντάμαν ψέλλ’νε κι οι αγγέλ’
και ξαν κρού’ν τα καμπάνας
κι ακούγεται από ψηλά,
ψηλά ας σα ουράνι͜α,
έναν φωνήν, τρανόν φωνήν,
σαν απ’ αγγέλου στόμαν
«Αποθαμέν’ θα απομέν’,
αδά όπου ετάφαν
χιλιάδες χρόνια φύλακες
και μέρες μυριάδες
Κι άλλ’ ατόσα κι αν δι͜αβαίν’ν’,
θα μέν’ και θα περ’μέν’νε
Θα αναμέν’νε την Λαμπρήν
και το «Χριστός Ανέστη»
Θα αναμέν’ν’ τον γυρισμόν
και τη ξενιτεμένε
Εσάς, αλλού θα στείλω σας,
άλλο λαλεί σας χώμαν
Άλλο γραμμένον έχ̌ετεν,
κι η μοίρα σουν έν’ άλλο.
Με την ευχ̌ή μ’, με την ευχ̌ή μ’
και με την ευλογία μ’
Σο καλόν και ο δρόμος σουν,
ομάλ’ και μέλ’ και γάλαν
Ο δρόμον ντο ευλόγεσα,
η στράτα ντο ευχέθα
θα έν’ στράτα και γυρισμού
κι όρωμαν ξενιτέα»