Η Κρώμ’ τη χαράς το πουλίν

Η Κρώμ’ τη χαράς το πουλίν,
τη τραγωδί’ η μάναν,
μωρού κασέλαν έχτισεν
ας ση λύρας το ξύλον
Εποίκεν φορτοδέματα
τη κεμεντζ̌ές τα κόρδας
Εφορτώθεν η άκλερος,
το λείμψανον τη ψ̌ης ατ’ς
κι ερχίνεσεν το κλάψιμον
και την μοιρολογίαν
Αεν-Παύλον εκλίστεν κα’,
ο Ταύρον εγονάτ’σεν
Ο Κασκαμπάς ’χαμήλωσεν
το Μετζ̌ίτ εκουράεν
και τα Καμένα τ’ έρημα
στέκ’νε και αφουκρούνταν
Αφουκρούνταν και θλίφκουνταν
και κλαίγ’νε ούλ’ εντάμαν
Θεέ μ’, δείξον την δύναμη Σ’!
Χριστέ μ’, ποίσον το θάμα Σ’!
Ποίσον με πέτρινον κρεμόν,
άμον τ’ Αλογοστάρι͜α,
Ποίσον με πράσινον λιβάδ’
άμον τα Λειβαδία,
Ποίσον με ασάλευτον ραχ̌ίν,
άμον τον Αεν-Παύλον
Να μη ’πορώ και πορπατώ,
σον τόπο μ’ ν’ απομένω
Έχω κεπία απότιστα,
αθέριστα χωράφι͜α
Έχω πρόατ’ ανάλμεχτα,
κ’ αιγίδι͜α να αλμέγω
Τα χτήνια μ’ θέλ’νε το πλυμίν,
ρωγ̆ίν θέλ’νε τ’ αρνία μ’!
Τα σ̌κυλία μ’ γουρνι͜άγουνταν
και το μαλέζ’ περ’μέν’νε
’Φήκα τα πόρτας ανοιχτά,
δρανίν και παραθύρι͜α
Θ’ εμπαίν’ αέρας κι άνεμον
και θα βζήν’ την καντήλαν

 ♫

Θεέ μ’, δείξον τη δύναμη Σ’!
Χριστέ μ’, ποίσον το θάμα Σ’!
Ποίσον με ποταμόπετραν
βαρύν τη καταρράχτε
Ποίσον με σπέλιας κατωθύρ’,
σην γην καταχωμένον
Ποίσον με, αν θέλτς, μικρόν λιθάρ’,
αν θέλτς, ποίσον με χώμαν.
Θεέ μ’, ποίσον με ήντι͜αν θέλτς,
μόνον σον τόπο μ’, άφ’ς με!
Άφ’ς με αδά να θάφκουμαι,
σον τόπον ντ’ εγεννέθα,
σο μνήμαν όμπου έθαψα
την μάνα μ’ και τον κύρη μ’
Σίτ’ έλεγεν, σίτ’ έκλαιγεν
και σίτι͜α ενεσύρ’νεν,
έρθεν και παραστέκει͜ ατεν
η καλοαδελφή ατ’ς,
οικοκυρά η Γίμερα
ας σα Κοφρακοφώλι͜α,
Ας σον Αγιάννεν ντ’ αρχινούν,
κι έρχουνταν ση Σαράντων
τα δάκρυ͜α τουν ενώθανε,
κι εγέντανε ποτάμι
κι εποταμίγαν σο ποτάμ’,
σην δα̤κροχαλαρδίαν