Η χαλαρδία ’γρίλεψεν ολόεν την Ματσούκαν

Η χαλαρδία εγρίλεψεν
ολόεν την Ματσούκαν,
επέρεν την Λαραχανήν,
ση Κουσπιδή εκχ̌ύεν
Εσείεν το Καπίκιοϊν,
η Λιβερά εχαλάεν,
έρθεν κα’ η Δανίαχα
και ούλια τα χωρία,
ντ’ ευρίουσαν δεξ̌ι͜ά - ζερβά
σα δύο τα ποτάμι͜α,
Εκεί έρθεν κι η Σουμελά,
κι ο Βαζελώντς Αγιάννες
Σην Ζύγαναν που έσανε
και σο Κουλάτ π’ εφάνθαν,
έρθαν κι εκοντοστάθανε
και με τοι άλλτς ενώθαν
Ενώθαν τα κλαψίματα
και τα μοιρολογίας
κι εσ̌κέπασαν τη ποταμί’
το βόεμαν το άγρεν
Απ’ έναν - έναν σείσκουνταν,
απ’ έναν - έναν ρούζ’νε,
τοι χωρίων τα εγκλησι͜άς
και τα καμπαναρία
Τα καμπάνας ραγίσκουνταν,
τα σήμαντρα τσακούνταν
Και κρούγ’νε χ̌ίλι͜α σήμαντρα,
και μύρια καμπάνας
Τα ραχ̌ι͜ά εγκαλιάστανε,
τ’ υστερνόν την λαλίαν
ντ’ εφέκανε τα σήμαντρα,
ντ’ εφέκαν τα καμπάνας,
και κάθαν χτύπον έκρυψαν
σα σπέλια τα βαθέα,
ν’ ακούγ’νε σήμαντρα «τη Χριστού»
και την Λαμπρήν καμπάναν
Ο ήλιον να άφτει το κερίν,
κι ο φέγγον τα καντήλας
και τ’ άστρα κι ο Αυγερινόν
ν’ άφ’νε τα μανουάλια
Να λειτουργίουνταν οι νέοι,
οι γέρ’ που επεστάθαν
και οι γυναίκ’ και τα μωρά,
π’ επέμναν και ’κ’ ετάφαν
και ούλ’ εκείν’, ση χαμονής
σην στράταν που εχάθαν

 ♫

Ενώθαν τα κλαψίματα
και τα μοιρολογίας,
κι ενώθαν ούλ’ κι επήρανε
τη ποταμί’ τον δρόμον
Η στράτα παραστένευεν
και οι διαβάτ’ ’κ’ εχώρ’ναν
Σε κάθαν βήμαν και ποδάρ’
έρχουσαν κι άλλ’ κι ενούσαν,
ας σα χωρία τα μικρά
και τα κεφαλοχώρι͜α,
ας σα ψηλά, σα χαμελά,
και ας σα ποταμάκρι͜α