Ο Αε-Σάββας κρυφοκλαίει

Ο Αε-Σάββας κρυφοκλαίει
κι Αε-Φίλιππον στενάζει
όνταν ελέπ’νε να σουμών’ν’
τ’ άκλερα τα καράβι͜α
π’ είχαν πανία ολόμαυρα,
σ̌κοινία οφιδένι͜α,
π’ είχαν κατάρτι͜α άμον σταυρά,
μαύρα κι αραχνιασμένα,
π’ έρθαν ας σην Ανατολήν,
με θάνατου παντέραν
Η Όφ’ με τα χωρία ’θε,
με τ’ έμορφα λαγκάδι͜α,
τα κρύα ποταμόνερα,
τ’ ήμερα ακρογιάλια
π’ είχ̌εν τζαμία ντ’ έκρυφταν
εικόνας αγιασμένα
π’ είχ̌εν μολάδες χριστιανούς,
χοτζ̌άδες βαφτισμένους,
εκλείδωσεν τα εγκλησι͜άς
κι επέρεν τ’ ανοιγάρι͜α
επέρεν ας σο μαυρόχωμαν
κι ας σο άσπρον την πέτραν
κι έρθεν με τα φελούκας ατ’ς
κι άραξεν σην Δαφνούνταν
Το πορτοκαλολίβαδον,
το πράσινον το Ρίζιον,
εφέκεν τα νεράτζι͜α ’θε,
τα χρυσά πορτοκάλια,
ετυλίγεν τα φύλλα τουν,
σάβανα μυρωμένα
κι έρθεν με τ’ άλλτς, έρθεν με τ’ ούλτς,
σο μαύρον τ’ ακρογιάλι
Έρθανε και τα Σούρμενα,
με τα πολλά καΐκια,
με τοι πολλούς τοι ξενιτειάντς,
με τοι καλούς ψαλτάδες,
έρθανε και εκχ̌ύγανε
κι εγόμωσαν τα στράτας
κι ενώθανε με τ’ αλλουνούς,
π’ έρθαν ας σα ραχ̌ία
Ν’ αηλί εμέν, να βάι εμέν,
ντό είν’ ατά ντ’ ελέπω;
Ούλ’ επέλεκαν τον γιαλόν
κι εφέκαν τα τουμπία
Εκείν’ π’ έγκεν ανατολή,
κι άλλ’ π’ έφερεν η δύση,
εκείν’ π’ έρθαν ας σα ψηλά,
κι άλλ’ ας σα θαλασσάκρι͜α,
π’ έρθαν ας σα γειτονοτόπ’ς
και ας σα σιμοχώρι͜α,
ενώθανε και έβαλαν
σην μέσ’ την Τραπεζούνταν