Η Τραπεζούντα η κυρά

Η Τραπεζούντα, η κυρά,
βασίλισσα κι αφέντρι͜α
Χ̌ιλέχρονος νοικοκυρά
και πάντα νέισσα νύφε,
δοξασμέντσα και ξακουστή
κι ελεύθερη και σκλάβα
Τα μαλλία τ’ς εξάσπρισαν,
τ’ ομμάτι͜α τ’ς εθολώθαν
την ώραν ντο εντίκρυσεν
ατόσα καμονάντας
Μαύρα εφόρ’νεν λώματα,
μαύρον μαντίλ’ σ’ ωμία τ’ς
μαύρον ζωνάρ’ σην μέσεν ατς,
και κόκκινα σαντάλια
Εγκαλιάστεν ατ’ς ουλουνούς
με την ψ̌ην και τ’ ομμάτι͜α,
κι αμίλετοι κι εκείν’ κι ατέ,
σα κάστρα ανεφόρτσαν
Εποίκαν τόπον, ένοιξαν
κι εκείνε εμπροδέβεν
Ψηλή, λεγνή, περήφανη,
Λαραχανής ελάτιν
Από Θεού ερχίνεσαν
να κρούγ’νε τα καμπάνας
χωρίς δεσπότ’ διαταγήν
και διάκου συνεργίαν
Αγέρτς κι η Θεοσ̌κέπαστος
και η Αγιά Μαρίνα
ερχίνεσαν με τα μικρά,
τ’ ελαφρά καμπανόπα
Με τα βαρέα, τα τρανά
σ’ Εξώτειχα Αγιάννες
Εβρόντεσεν Αε-Γοργόρτς,
βοά Αε-Βασίλης
Υπαπαντή και ο Χριστόν,
κι Αε-Γιάννες τη Δαφνούντας
Εξέγκεν λάμψην θεϊκόν
τ’ Αγιά-Σοφιάς ο τρούλον
Ο Άγιος Ευγένιος
έλαμψεν άμον ήλες
Αστράφτ’ η Χρυσοκέφαλος
κι αντιφεγγίζ’ το Κάστρεν
Αε-Φίλ’ππον λαμποκοπά
κι η θάλασσα ασημούται
Τ’ Ελεούσας αποθαμέν’,
έψ̌ανε τα κερία
και τ’ Αε-Σάββα ’φώταξεν,
το τρανόν η καντήλα
Τ’ ερημοκκλήσι͜α τα μικρά,
κι ούλια τα παρεκκλήσι͜α
εφώταζαν κι εφώτιζαν
σην γην εγένταν άστρα
Καμπάνας μικρά και τρανά,
εγένταν ούλια έναν
Έναν καμπάναν κρεμαστόν
ας σ’ ουρανού την μέσεν
αργοσαλεύ’ και αργοκρούει
απάν’ σην Τραπεζούνταν
και κρύφτ’ τον ήλεν ας σ’ ανθρώπ’ς
τον Κάστρεν ας σον ήλεν
Κλαίει το καμπανοχτύπεμαν
κι αντιδονίζ’ν’ τα κάστρι͜α
τη καμπάνας το μοιρολόι
ντο κλαίει την Τραπεζούνταν
Απάν’ σ’ αγίκον λείμψανον,
αγίκον κρούει καμπάνα