Ακόμαν έτον μεσημέρτς

Ακόμαν έτον μεσημέρτς
κι ερρούξεν η σκοτία
Ούλια μαύρα εγέντανε
σην γην και σα ουράνι͜α
Εβζήγαν τ’ άστρα τη νυχτός
και τ’ άστρεν τη ημέρας
και οι ανθρώπ’ εφαίνουσαν
φαντάσματα κι ισ̌κιάδες
και νι͜ά λαλίαν έκουες,
και νι͜ά ζωής ανάσμαν
Έφτασαν σον Καστρότειχον,
ερχίνεσαν ν’ εμπαίν’νε
Τρανόν φωνήν, τρανόν βοήν
αέρας εγομώθεν
Σην αρχήν άμον ντο μουγκρίζ’ν’
τα βούδι͜α απέσ’ σην δείσαν,
ύστερα άμον θάλασσας
βοετόν και φουρτούνα
Άμον τα όρι͜α ας σον σεισμόν
ντο ρούζ’νε και κυλίουν
Άμον χ̌ίλι͜α βροντέματα
και χ̌ίλι͜α χαλαρδίας
Τρανόν φωνήν, τρανόν βοήν,
οργή και παρακάλια
Ανοίξτεν νέα μνήματα
και παλαιά ταφία,
Ανοίξτεν σιδερόπορτας
τη Άδ’ αραχνιασμένα,
Ανοίξτεν, κλειστά στόματα,
δίχως γλώσσαν και χ̌είλι͜α
Ανοίξτεν, χ̌έρι͜α άκλερα
κι εγκάλιας οστουδένι͜α
Έχ̌’ κι έρ’ται τ’ αίμαν το χουλέν,
ντ’ εφέκετεν σον κόσμον
Ο Θάνατον και η Ζωή,
αγκαλιασμέν’ ας κείνταν
Μανάδες που εφέκετεν
πόρτας καρακωμένα
Κυρούδες που περ’μέν’νε σας
ακόμαν τ’ ορφανά σουν
Αδελφόπα που κλαίγ’νε σας
αδέλφι͜α κι αδελφάδες
Παιδία που εφέκετεν
άκλερους κύρ’ και μάναν
Άντρα, π’ εφέκες άχαρον
και χ̌έραν την γυναίκα σ’
’Κοδέσπαινα π’ απώλεκες
τον σύντροφο σ’ σην χώραν
Ούλ’ που εσέβετεν σην γην
κι εσέβετεν σο χώμαν
Σο χώμαν, τη γενιάς εσουν
κτήμαν, καιρούς και χρόνια,
πάππον προς πάππον ελαφρόν,
γονέον προς γονέον,
κληρονομιά ας σον Θεόν
και ας σα γονιακά σουν,
το χώμαν ντ’ επερ’μένε σας
κι εμάς πα επερ’μένεν
Σ’κώστε͜ ατο, με το κιφάλ’
με τα στουδένια ωμία,
σείστε͜ ατο με τα γόνατα,
με τη χ̌ερί’ τα στούδι͜α
κι εβγάτεν ας σα μνήματα,
εβγάτε ας σα ταφία
Εβγάτεν οι αποθαμέν’,
οι ζωντανοί θα εμπαίν’νε!
Εγέντονε Συντέλεια,
Δευτέρα Παρουσία
Εχπάγαν κι εκρεμίγανε
τα δέντρα ας σα ρίζας
Η ρίζα εγέντονε κορφή,
και η κορφή σο χώμαν
Απάν’ αφκά εγύρτσανε
τα ραχ̌ι͜ά και τα κάμπους
Τα ποτάμι͜α εκλώστανε,
πάγ’ν σα πεγαδομμάτι͜α.
Διώχ’ν’ ας σ’ οσπίτι͜α τουν τ’ ανθρώπ’ς,
τ’ Άγ’ς ας σα εγκλησίας
και νι͜ά σα σπέλι͜α αφήν’νε μας
και νι͜ά σα ραχ̌ορμία,
νι͜ά σα ομάλι͜α τ’ ήμερα,
και νι͜ά σ’ ορμάνι͜α τ’ άγρι͜α
Ουρανόν επιδέβεν μας,
κι η μαύρη γη ’κι σ’κών’ μας
Η θάλασσα επέμ’νε μας,
το πέλαγος περ’μέν’ μας
Η μαυροθάλασσα υγρόν,
κι ο βυθόν δίχως χώμαν
Εκεί ταφίν ’κι ανοίεται,
μνήμαν ’κι στερεούται
Εκεί κερίν ’κι άφκεται,
θυμίαμαν ’κι καίει
Μνημόσυνον ’κι γίνεται,
σταυρόν πού να καρφούται;
Το χώμαν ντ’ εγκαλιάστε σας
εμάς πα να σ̌κεπάζ’ μας
Η βρεχ̌ή τ’ ουρανού εμουν
να ρούζ’ και να δροσίζ’ μας
Ο ήλεν τη ραχ̌ί’ εμουν
ν’ εβγαίν’ και να χουλέν’ μας
Το κοιμητήρ’ να πρασινίζ’,
να σκουντουλίζ’ το χώμαν,
μανουσ̌άκια την άνοιξην,
τουτουγιάδες το θέρος,
’μάραντα τον μοθόπωρον,
τον χ̌ειμωγκόν λιβάνι
Τσ̌ίξτε μας, Εσείν, τσ̌ίξτε μας!
Το αίμαν εσουν είμες!
Βασιλιάδες κι Αρχιερείς,
όσιοι κι αγιασμένοι,
ποισέστεν τόπον και σε μας
ν’ εμπαίνομε να κείμες
Για ’βγάτεν και αφήστε μας
εύκαιρα τα ταφία
Εβγάτεν οι αποθαμέν’,
οι ζωντανοί θα εμπαίν’νε!