Ανάμ’νον με, τρυγόνα μου

Αέρα κρούει σ’ εξώπορτο σ’
κι ο νους ι-σ’ πάει σ’ εμέναν
Σα ξένα σ’ ανεγνώριμα
ντ’ εφήν’νες με κι επέγ’να;

Ανάμ’νον με, τρυγόνα μου,
κάθαν που σκοτεινεύει
Χωρίς τ’ εσέν, μικρόν αρνί μ’,
η ψ̌η μ’ ’κι τουρουλεύει

Ανάμ’νον με, τρυγόνα μου,
κάθαν π’ εβγαίν’ η Πούλια
Γιά το σαήν θα στείλω σε,
γιά τα τρυγονοπούλια

Ανάμ’νον με, τρυγόνα μου,
κάθαν π’ έρχουν παπόρι͜α
Εντάμαν που ’κ’ εχάρανε,
πώς να γερούνε χώρι͜α;