Λεμόνι

Τ’ ομματόπα σ’ τερούνε με
σην θωρέα σ’ σ̌ασ̌εύω
Φοούμαι κρού’νε με ισ̌μάρ’,
την πόδα μ’ σ̌ασ̌ουρεύω

Αχ! και μικρόν λεμόνι,
τσ̌εχέλκον, παλαλόν -ι
Νουνίζω, γυροκλώσκουμαι,
θα ’ίνεσαι τ’ εμόν -ι;

Γουρπάνια σ’ ομματόπα σου
παλληκάρι͜α ευτάνε
Παρακαλούν σην εγκάλια σ’
να κείνταν κι αποθάν’νε

Αχ! και μικρόν λεμόνι,
τσ̌εχέλκον παλαλόν -ι
Νουνίζω, γυροκλώσκουμαι,
θα ’ίνεσαι τ’ εμόν -ι;

Τ’ ομματόπα σ’ τερούνε με
φοούμαι γιάμ’ δα̤κρούνε
Χ̌ίλι͜α μαχ̌αίρι͜α δίστομα
σο καρδόπο μ’ θα κρού’νε

Αχ! και μικρόν λεμόνι,
πολλά καματερόν -ι
Νουνίζω, γυροκλώσκουμαι,
θα ’ίνεσαι τ’ εμόν -ι;

Ας σα χ̌είλι͜α σ’ κρεμάουμαι
κι έναν λόγον ’κι παίρω
Κρυφόν βερέμ σο καρδόπο μ’
για τ’ εσέναν θα φέρω

Αχ! και μικρόν λεμόνι,
τσ̌εχέλκον παλαλόν -ι
Νουνίζω, γυροκλώσκουμαι
θα ’ίνεσαι τ’ εμόν -ι;

Όθεν κονεύ’ το τέρεμα σ’
τα τέρτι͜α περισσεύ’νε
Τρανά φραχτία ’ίν’ντανε
και καρδόπα σαρεύ’νε

Αχ! και μικρόν λεμόνι,
πολλά καματερόν -ι
Νουνίζω, γυροκλώσκουμαι,
θα ’ίνεσαι τ’ εμόν -ι;