Παρχαρόπουλον

Παρχαρόπουλον έμ’νε
έμπρ’ ημέρα σ’ όρωμα μ’
Σα τσ̌αΐρι͜α, σ’ ορμία
’λάσ̌κιζα τα πρόγατα μ’

Το γαβάλι μ’ ’τραγώδ’νεν
κι έλεγεν το όνεμα σ’
Ν’ αφουκρούσαι και λαρώντς,
ψ̌η μ’, το καρδοπόνεμα σ’

Έρθες και -ν- ας σο κεπί σ’,
έγκες άνθι͜α πλουμιστά
Ερρούξες σην εγκάλια μ’,
είπες με τα μυστικά σ’

Εκόνεψες να δί’ς με
έναν φίλεμαν γλυκύν
Εγνέφ’σα αρ’ με το μέλ’
ας σα χ̌είλι͜α σ’ ντο υλίζ’