Αναστάσιμα

Ραχ̌ι͜ά και ραχ̌οκέφαλα,
ανοίξτεν θα περάνω
Ωρία παίρετε άψιμον
όντες αναστενάζω

Εποίκες με, τσούνας κουτάβ’,
κι απέσ’ σ’ ορμάν’ επέμ’να
Φυλλόπον εχαρχάριζεν
εσέναν ενεμένα

Πώς να μη λέγω παλαλά,
πώς να μη λέγω αΐκα;
Τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α που ελέπ’
πώς να μη στέκ’ καρίπ’κα;

Γιά μάισσα μάνα εποίκε σε,
γιά μαϊσσωμένον είσαι
και ’κι πονείς το καρδόπο μ’
όντες παρακαλεί σε

Ε! Σην πλατείαν χορεύ’νε!!!

♫

Από Θεού χαρτίν έρθεν
οφέτος θα γυρεύω
δύο κουκούτσι͜α -ν- άλατα
τ’ αρνόπο μ’ να γητεύω

Πουλί μ’, τη χωριστέρα σου
ντό βάλλτς απάν’ σο γιάνι;
Εμορφάδα σ’ κανείται σε,
μ’ αλείφκεσαι πογιάν -ι

Ο πρόσωπο σ’ πολλά έμορφον,
τ’ ομμάτι͜α σ’ τογραεύ’νε
Το στέσιμον κι η καλατσ̌ή σ’
τον άνθρωπον μαεύ’νε

Πουλί μ’, απέσ’ σην αύλι͜α σου
εκούρεψες καπάνα
Πρώτα -ν- επίασες εμέν,
ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!

Ε! Άψιμον σο Πορτοράζ!!!

♫

Σίτ’ στέκω κάπως γίνουμαι,
σίτ’ στέκω κατ’ παθάνω
Γίνουμαι κάστρα να πατώ,
χωρία να χαλάνω

Γουρπάνι σ’, ποδεδίζω σε,
μανουσ̌ακί’ σκουντούλα!
Όντες πονεί το καρδόπο μ’
για γρίβωσον ση γούλα μ’

Η κεμεντζ̌έ μ’ χ̌ελιδονίζ’
και τα κόρδας ι-μ’ κλαίγ’νε
Θα βλαστημώ τον κύρ’ν ατουν
για τ’ εσέν αν κατ’ λέγ’νε

Σο Πορτοράζ οι παλαιοί
απ’ είνας-είνας φεύ’νε
Πού είν’ ατείν’ που έλεγαν
«σην πλατείαν χορεύ’νε»;

♫

Ντο να ευτάγω σε, πουλί μ’,
και να ευχαριστώ σε;
Τ’ ημ’σόν τη ψ̌η μ’ ας δίγω σε
και τ’ άλλο πα ας χρωστώ σε

Το Πορτοράζ, το Πορτοράζ
το άνθεν και το κάθεν
Οι παλαιοί επέθαναν
εμορφία ’θε εχάθεν

Όντες ακούω και τον Γιώρ’
να παίζ’ και το τουλούμ’
και ντό πολλά έρ’ται σο νου μ’
ο Κώτσον τ’ Ασαλούμ!

♫

Σ’ αλάτ’ αφκά μη κάθεσαι,
γριβών’ απάν’ ι-σ’ πίσσα
Αούτα τα ξερόχ̌ερα μ’
σην ψ̌η σ’ απάν’ να ’κείσαν

Ανάθεμα και το ρακίν
ασ’ όλιων το καλλίον
Εκατό δράμι͜α είν’ πολλά,
ημ’σόν οκάν ολίγον

Εγώ -ν- αδά ’κι ’ίνουμαι,
εγώ -ν- αδά ’κι στέκω
Τ’ ομμάτι͜α μ’ χαντυλλι͜άουνταν
εσέν όντες ελέπω