Σεβντά θ’ απιδα̤βαίνω σε

Σεβντά, θ’ απιδι͜αβαίνω σε
πόνι͜α στοιβά͜εις σα πόνι͜α μ’
Δάκρυ͜α ’κ’ επέμ’ναν σ’ ομμάτι͜α μ’,
γέλος ’κ’ ελέπ’ το στόμα μ’

Καφούραν τ’ αναστέναγμα μ’
εθόλωσαν τα τζ̌άμι͜α
Μετρώ τα τέρτι͜α μ’ σην οκάν
’κι κανείνταν τα τράμι͜α

Τριβόλι͜α και σταυράχαντα
εγομώθαν τ’ αυλία μ’
Έγκαν αχάντι͜α ξυμυτά,
τρυπαίν’νε την καρδία μ’

Ν’ αηλί εμέν ντ’ εγράεψα
τα χ̌έρι͜α μ’ ’κι κρατούνε
Μανάχος σύρω την πελι͜ά μ’
και οι τουσ̌μάν’ γελούνε