Οσήμερον θα ωρι͜άζ’ ατο

Οσήμερον θα ωρι͜άζ’ ατο,
θα τερώ πού κέσ’ πάει
και/Αρ’ μετ’ ατόν που πάει σα ζα
ντό θα ’φτάει το συφάει

Κόρη, τα ζα ντ’ ερίαζες
τ’ έναν λέγ’νε Δονέσσα
Εγώ ’θάρρ’να -ν- ετράνυνες,
εσύ ακόμαν μικρέσσα

Σίτ’ έστεκεν, σίτ’ έτρεχ̌εν,
ελύεν η φοτά ’θε
Εκλίστα κα’ να δέν’ ατο,
ατό ’φύεν η χρά ’θε

Πρωί πρωί τ’ αρνόπο μου
αρ’ εξέγκε τα ζα -ι
Και μετ’ ατόν π’ αχπάσ̌κεται
ντό θα ’φτάει το συφάει;