Σην εμπροστέαν ντο φορείς

Σην εμπροστέαν ντο φορείς
τα δάκρυ͜α μ’ θα σπογγίζω
Την γην θα φέρω απάν’ αφκά,
εσέν ’κι θα κλαινίζω

Να έμ’νε είνας άγγελος
με τ’ άσπρα τα γανάτι͜α
Κανείς ’κι θα εκλαίνιζεν,
αρνί μ’, τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α

Λαλώ, λαλώ και ’κι λαλείς
γιάμ’ ’κ’ εγροικάς ντο λέω;
Τόσα παρακαλέματα,
Τούρκον ευτάν’ Ρωμαίον

Κρύον ιδρώτα έκχ̌’σα εγώ,
πουλί μ’, σο κατωθύρι σ’
Ντ’ εποίκα και ’κι θέλ’νε με
η μάνα σ’ και ο κύρη σ’;