Με τα πουλία τ’ ουρανού

Με τα πουλία τ’ ουρανού
θα ’φτάγω συντροφίαν
Ατά πας̌ κ’ έχ’νε άμον τ’ εσόν
σιδερένιον καρδίαν;

Η καρδία μ’ ζαΐφκον έν’,
τ’ εσόν η εγάπ’ νικά το
Φαρμάκωσον με από μακρά,
κανείς πα μ’ εγροικά το

Τα δέντρα κι όλια τσ̌ίζ’νε με,
Ευτάγ’νε ’μεν εβόραν
Κι εσύ το κομμενόχρονον
θα τρως με σ’ έναν ώραν

Εγώ -ν- εσέν, εσύ εμέν
πασ̌κείμ’ ’κι αροθυμούμε;
Τ’ έναν τ’ άλλο να ’λέπομε
καμίαν ’κ’ επορούμε