Τα παράπονα τη ξενιτέα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Κωστάκης Πετρίδης, Σταύρος Πετρίδης, Χρήστος Χρυσανθόπουλος

Εγώ σα ξένα λάσκουμαι,
τα χ̌έρι͜α μ’ σταυρωμένα
Κανείς κακόν να μη παθάν’,
μάνα μ’, κι άμον εμένα

Ση ξενιτείαν είμαι εγώ
γράμματα, νέι, περ’μένω
Μάνα μ’, μη τυρα̤ννίεσαι,
αδακέσ’ ’κι απομένω

Πολλά χρόνι͜α εδέβανε
αδά σα τσ̌όλ’ τα ξένα
Μάνα μ’, πολλά ’ροθύμεσα
τον κύρη μ’ και -ν- εσένα -ι

Η ξενιτεία έν’ βαρύν
ετσ̌όκεψεν σ’ ωμία μ’
Τα χρόνια αμὰν εδέβανε
έσπρυναν τα μαλλία μ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδά	εδώ
αδακέσ’	εδώ γύρω, κάπου εδώ
αμὰν	αμέσως, ευθύς, μονομιάς	hemen/hemān
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
εδέβανε	(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν (για χρόνο) πέρασαν	διαβαίνω
έν’	είναι
έσπρυναν	άσπρισαν
ετσ̌όκεψεν	κατέπεσε, επικάθησε, έκλινε υπό το βάρος	çökmek
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λάσκουμαι	περιφέρομαι, τριγυρίζω, περιπλανώμαι	ἀλάομαι/ηλάσκω
παθάν’	παθαίνει
περ’μένω	περιμένω
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
’ροθύμεσα	(εροθύμεσα) νοστάλγησα
τσ̌όλ’	έρημο, ερημικό	çöl
τυρα̤ννίεσαι	τυραννιέσαι, ταλαιπωριέσαι
ωμία	ώμοι