Απ’ ατού κέσ’ σίτ’ έρχουσ’νε

Απ’ ατού κέσ’ σίτ’ έρχουσ’νε,
πλάν καικά ντ’ εδεβαίνες;
Έρθες επέρες ’ς σ’ ομμάτι͜α μ’
αλλ’ ας σο νου μ’ ’κ’ εξέβες

Σο δρόμον και σίτ’ επέγ’να
κάπ’ επέρες ’ς σ’ ομμάτι͜α μ’
Σίτ’ έστεκα κάτ’ έπαθα
και -ν- έρθα σα μεράκια μ’

Απάν’ σα ποδαρέας ι-σ’,
αρνί μ’, θα πάγω χάμαι
Επάρ’ με σ’ εγκαλιόπο σου,
καλά σπίγγ’σον και κράτ’ με

Αρνί μ’, την πόδαν ντο πατείς,
εγώ να έμ’ το χώμαν
Ν’ ακούω και την καλατσ̌ήν
ας σο γλυκύν το στόμαν